Αντίστροφος εξαερισμός

Σάββατο – 1 Οκτωβρίου 8:42 π.μ

Άλλο ένα Σάββατο που σηκώνομαι νωρίς.

Λες και ο εγκέφαλος, απλά δεν μπορεί ν’ αποχωριστεί τη συνήθεια του ξυπνητηριού. Τουλάχιστον μου επέτρεψε μία ώρα παραπάνω από το καθημερινό, κάτι είναι κι αυτό.
Κατάρα κι ευχή το πρωινό ωράριο, Νίκο.
Σκάσε Νίκο. Έχεις σταθερή δουλειά, μην παραπονιέσαι. 

Γράφω απ’ την τουαλέτα γιατί το έντερο ακολουθεί ανάλογη στάση, πράττοντας τη δική του ανταρσία. Βρίσκομαι καθήμενος σχεδόν δέκα λεπτά, και το μόνο πλατς που έχω ακούσει είναι εκείνο του ξαναμμένου βλάχου γείτονα, ο οποίος κατά τα φαινόμενα, περνά πολύ καλύτερα απ’ ότι εγώ:
Θέσνα σ’ χύσ στη πλατς μωρόμ; Ε καύλαμ;

Μέχρι και το τυρί κάνει σεξ…

Όπως και να ‘χει το προτιμώ. Χίλιες φορές ν’ ακούω από τον κοινό εξαερισμό εν μέσω δυσβάσταχτης δυσκοιλιότητας, για τις Σαββατιάτικες εκκρίσεις του καυλωμένου τράγου, παρά τα γαμημένα ουρλιαχτά.

Τετάρτη – 5 Οκτωβρίου 7:23 μ.μ

Το άκουσα ξανά όσο έκανα μπάνιο. Είχε μέρες να εμφανιστεί. Ανάμεσα στον βόμβο του εξαερισμού άκουσα κραυγές ανθρώπων εν μέσω αφάνταστου πόνου. Έχω μουδιάσει ολόκληρος απ’ το κρύο, κι ας πλύθηκα με καυτό νερό.

Κυριακή – 9 Οκτωβρίου 11:05 μ.μ

Πριν λίγο γύρισα απ’ τους γονείς. Φάγαμε μαζί σήμερα. Μου έφτιαξαν λαχανοντολμάδες αυγολέμονο. Ποτέ δεν θα καταλάβω πόσο άψογα δένει ο άνηθος μ’ αυτή τη σάλτσα. Ούτε ο βασιλικός με τη ντομάτα. Ούτε το τσιγάρο με τον καφέ. Ούτε εγώ με την ιδέα ότι οι γονείς μου θα πεθάνουν μια μέρα. Κι ενώ το ξέρω – όλοι το ξέρουμε – όλο κάτι έχω να κάνω και δεν πηγαίνω να τους δω περισσότερο από μία φορά τη βδομάδα. Μία φορά τη βδομάδα, και μένουμε οχτώ λεπτά μακριά. Μήπως είμαι αυστηρός με μένα;

Μπορείς και περισσότερες φορές. Σε μεγάλωσαν, σε σπούδασαν, μην είσαι αχάριστος.

Θέλω όντως να πηγαίνω ή μιλούν οι ενοχές;

Καμιά φορά τους βαριέμαι. Όλο γκρινιάζουν, και η γκρίνια δεν ωριμάζει όπως το κρασί με το πέρασμα των χρόνων. 

Εν πάση περιπτώσει χάρηκαν που με είδαν. Ο μπαμπάς δεν το εξωτερικεύει, αλλά εγώ τον γνωρίζω καλύτερα απ’ ότι αυτός γνωρίζει τα συναισθήματά του. Για του λόγου το αληθές, όταν του ανακοίνωσα μες στη τρελή χαρά πως η συζήτηση με τον προϊστάμενο προχθές πήγε σούπερ και πήρα την αυξησούλα, ένα διστακτικό ψέλλισμα για ‘’μπράβο’’ ήταν όλο κι όλο αυτό που έλαβα. Την διάβασα την περηφάνια που γυάλισε στα μάτια του, πίσω από τα γυαλιά· αυτά τα καταγρατσουνισμένα, κίτρινιασμένα και θολά πατομπούκαλα της κατάθλιψης.

Κληρονομείται η κατάθλιψη; Ελπίζω όχι. Πήρα την καράφλα, νομίζω είναι αρκετό.

Συνέβη κάτι αρκετά παράξενο μετά το φαγητό, όσο βλέπαμε ταινία. Die hard; Top gun; Μια τέτοια μαλακία τέλος πάντων. Στις διαφημίσεις έπαιξε telemarketing. Ένα εκ των προϊόντων ήταν, προφανώς, γιατί έτσι τσουλάει το κωλοσύμπαν, το προηγμένο σύστημα εξαερισμού S-δύο χιλιάδες-κάτι.

ΠΟΙΟΣ ΔΙΑΦΗΜΙΖΕΙ ΕΞΑΕΡΙΣΜΟΥΣ ΤΟ 2023;

Θυμάμαι μόνο την αρχή. Μιλούσε μια γυναίκα, περιγράφοντας τις διαφορετικές λειτουργίες, την ισχύ κλπ. Η φωνή της μου φάνηκε αισθησιακή. Όπως προείπα πλαγίως, έχω καιρό να κάνω σεξ. Η φωνή λειτουργούσε ως αντίβαρο στον πανικό που εκκολαπτόταν. Όταν έπαψε και μπήκε ο ήχος του μοτέρ, τα πάντα έσβησαν. Οι γονείς μου είπαν ότι για τρία ολόκληρα λεπτά ήμουν αναίσθητος μ’ ανοιχτά τα μάτια, και μουρμούριζα ασυναρτησίες.   

Δευτέρα – 10 Οκτωβρίου 7.30 π.μ

Σκατά. Γαμιούνται οι Δευτέρες όλες του κόσμου. Αισθάνομαι σαν πατημένη κουράδα από νταλίκα. Έχω κοιμηθεί μόνο δύο ώρες και κάτι ψιλά. Ξύπνησα τυχαία γύρω στις τρεις τα χαράματα και μετά δεν μ’ έπαιρνε ο ύπνος. Το μυαλό μου κλωθογύριζε από ‘δώ κι από ‘κει. Έκανα ακριβώς αυτά που έχω υποσχεθεί να μην κάνω όταν με πιάνουν οι αϋπνίες μου – τουτέστιν να κοιτώ διαρκώς την ώρα ή να προσπαθώ να επιβάλω τον ύπνο.
Έπρεπε να διαβάσω τις επιστολές του Κάφκα στη Μίλενα. Τείνει ν’ αναφέρει συχνά τις αϋπνίες του. Μπορεί και να με βοηθούσε αόριστα, ως κάποιο είδος παρηγοριάς από έναν ιδιοφυή άνθρωπο που παρέμενε λειτουργικός, παρά την ψυχοπαθολογία του.

Αντ’ αυτού, κι ενώ προσπαθούσα να το ηρεμήσω με αναπνοές και τη γνωστή μου ατελέσφορη αυτοσυμβουλευτική, κατέληξα να μηρυκάζω το εγγενές άγχος της αϋπνίας. Λες και ο ελλιπής ύπνος θα ήταν λόγος αναίρεσης της αύξησης, ή χειρότερα, απόλυσης. Υπερβολή. Καταστροφοποίηση. Μπόλικο άγχος, φτου κι απ’ την αρχή.

Έλα ρε Νίκο, αυτά ήταν προπαίδεια στην ψυχοθεραπεία…

Γιατί αγχώθηκα εξαρχής;

Τώρα το βλέπω καθαρότερα.

Είχε περάσει έξι κι αποφάσισα πως δεν είχε νόημα να προσπαθώ. Σηκώθηκα να χέσω. Τουλάχιστον αυτό το κομμάτι λειτούργησε άψογα. Μονάχα στην αρχή σφίχτηκα ελάχιστα, και το υπόλοιπο έρευσε σαν παγωτό μηχανής.
Ο εξαερισμός έκανε κι αυτός τη δουλειά του, όχι μόνο προς τα έξω αλλά και αντίστροφα, όπως πάντα. Μα καλά, ποιος καπνίζει βιομηχανικά εξήμιση το πρωί στο μπάνιο του; Ομολογουμένως, δεν είναι και η χειρότερη μυρωδιά που έχει παραβιάσει τα όρια του χώρου μου. Παραβρασμένο μπρόκολο παντρεμένο με φθηνή κολόνια… Μπλιεχ.
Μην παραπονιέμαι πάλι. Ευτυχώς δεν έφερε τίποτα από το άλλο. Το ανεπιθύμητο. Το απόκοσμο. Το απαίσιο. Το φρικτό. Τελευταία φορά ακούστηκε την Τετάρτη 5 Οκτωβρίου. Μπορεί να μην του αρέσει το φθινόπωρο.
Φτου, φτου μη το ματιάσω.
ΣΤΑ ΤΣΑΚΙΔΙΑ.   

Παρασκευή – 14 Οκτωβρίου 8.18 μ.μ

Το σκοτάδι αυτής της ώρας δεν με βοηθά καθόλου. Με μελαγχολεί αφάνταστα. Τα λαμπάκια στη βεράντα μου θυμίζουν καλοκαίρι. Πόσο θα ‘θελα να είναι καλοκαίρι και μέρα ακόμη. Να με βοηθήσει ψυχολογικά. Ν’ αγνοήσω ό,τι σκατά μου συμβαίνει μόνο και μόνο επειδή είναι διακοπές. Δεν πάει έτσι…
ΤΙ ΜΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ;
Γιατί είμαι χάλια; Δεν θα ‘πρεπε να είμαι χαρούμενος; Είμαι 30!
Σήμερα νομίζω ότι το άκουσα. Το άκουσα; Δεν είμαι σίγουρος… Δεν. Είμαι. Σίγουρος.

Έχω να κοιμηθώ άνω του τριώρου από την Κυριακή. Και σήμερα, ενώ θα ΕΠΡΕΠΕ να είμαι κατενθουσιασμένος για το πσκ κι αυτόν τον γαμάτο καιρό, έπαθα κρίση πανικού στη δουλειά. Κανείς δεν με πήρε χαμπάρι ευτυχώς. Οι τουαλέτες έχουν άρτια ηχομόνωση. Σαν να μην έφτανε αυτό το χάλι, έκατσα και τρεις ώρες παραπάνω για να τελειώσω τη δουλειά που αδυνατούσα να κάνω λόγω της κατάστασής μου. Είμαι τόσο κουρασμένος. Θέλω απλά να κοιμηθώ αλλά δεν μπορώ. Η καρδιά μου βροντοχτυπά ολονυχτίς, και δεν μ’ αφήνει σε ησυχία.

Θέλω να βγω για μια μπύρα, να τα πω σε κάποιον αλλά δεν τολμώ – θα με παρεξηγήσουν. Δεν θα καταλάβουν. Δείχνουν τόσο ξέγνοιαστοι και χαρούμενοι με τις ζωές τους. Γι’ αυτό τα γράφω εδώ.  
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΚΙ ΕΓΩ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΣ;  

Για να μην ξεχνιόμαστε. Γράφω από την πλατεία της Αγίας Παρασκευής. Με το που πάτησα το πόδι μου στο σπίτι έφυγα τρέχοντας. Ο εξαερισμός λειτουργούσε. Τον άκουσα από το χολ. Θα τον ξέχασα το πρωί, πριν φύγω. Νομίζω άκουσα τις στριγκλιές, αλλά μπορεί να ήταν μόνο το μοτέρ, ή η ηλεκτρική σκούπα του γείτονα. Επ’ ουδενί δεν θα καθόμουν να το ανακαλύψω. Όχι στην κατάστασή μου. Αυτό μου έλειπε.
Έχω κάτι Atarax στο σπίτι. Προκαλούν υπνηλία. Θα πάρω τέσσερα.  

Σάββατο – 15 Οκτωβρίου  10.43 π.μ

Τα Atarax έκαναν δουλίτσα! Κοιμήθηκα οκτώ ολόκληρες ώρες μονοκοπανιά! Ποιος να το πίστευε. Τελικά ο καλός ύπνος κάνει τρομερή διαφορά. Θα πάω μια βόλτα. Έχει λιακάδα! Σήμερα, μου ταιριάζει ο καιρός.

Σδβατ ο – 156 ΟλΤΩβΡΙΥ 3

Κλερδψθικα στι μπανιοπ μ τν εξ. Εξ. Εξαερισμο ανοιχτο. Δν βρσκ τ ο κλεδι. Έχει κλεςισει ο λαιμοπς μουυ απ τς φωνμες αλας κανεςις δν μ ακουθει. Ανν η κολασδη έψει φων η έ ςέ έτσι μοιαζει.
Μου φ ω ν α ζ ε ι. η κ ρ α υ γ η τ ο υ μ ο υ λ ι ω ν ε ι τ α σ ω θ ι κ α. δ ε ν τ ο α ν τ ε χ ω α λ λ ο. θ α κ ο π α ν η σ ω τ ο κ ε φ α λ ι μ ο υ σ τ ο ν μ π ι ν τ ε. 

Δυναμώνει αφάνταστα πολύ – χίλιες φορές περισσότερο απ΄ το κανονικό. Θα έπρεπε να το ακούει όλη η πολυκατοικία. Ποια πολυκατοικία ρε ηλίθιε; Όλο το τετράγωνο, όλη η πόλη. Δεν ακούω τίποτα άλλο πλέον. Ούτε καν τις σκέψεις μου. Με ρουφάει μέσα του. Το νιώθω στις τρίχες των μαλλιών μου, στα πτερύγια των αυτιών και στους ώμους μου. Σαν να με τραβάει από το δέρμα. Πασχίζω ν’ αντισταθώ. Είναι μάταιο. Θ’ αφεθώ.  

Αιωρούμαι.

Είμαι μέσα του. Από εδώ δεν ακούγεται και τόσο δυνατά το βουητό. Είμαστε κι άλλοι εδώ. Εκατοντάδες. Οι προηγούμενοι ένοικοι των διαμερισμάτων. Δεν τους βλέπω αλλά τους ακούω καθαρά. Όλοι μοιρολογούν για το πόσο ήθελαν να φύγουν απ’ την κωλόπολη, μα παγιδεύτηκαν για πάντα στο σύστημα εξαερισμό μιας πολυώροφης πολυκατοικίας. Δεν θέλω να είμαι εδώ.
Αν φωνάξω κι εγώ θα με ακούσει κανένας;

Φωτογραφία: Κωσταντίνος Κυριαζόπουλος