Πλάθω σενάρια. Το έκανα από πάντα.
Κάποιοι το λένε daydreaming, και πιθανότατα δεν ήμουν ο μόνος που περπατούσε για το σχολείο κινδυνεύοντας να τον πατήσουν τ’ αμάξια επειδή χανόταν στον κόσμο του.
Είναι βαθιά ανθρώπινη ανάγκη να ξεφεύγεις, ακόμη κι όταν φαινομενικά, η ζωή κυλάει μια χαρά. Σ’ αυτά τα σενάρια, ήμουν εγώ ο πρωταγωνιστής (ειδάλλως γιατί να τα φανταστώ εξαρχής;).
Στις ιστορίες που γράφω, πρωταγωνιστής είσαι εσύ.
Θα είσαι, αν κάνω καλά τη δουλειά μου – εννοείται. Υπάρχει κάτι το αναζωογονητικό με το να πρωταγωνιστείς σε μια καλή ιστορία τρόμου ή θρίλερ γενικά. Θέλεις δεν θέλεις, το τριχωτό τέρας με τα οκτώ μάτια και τα δόντια που κόβουν κόκκαλα σαν βούτυρο, θα σε βρει. Κι όταν το κάνει, που θα το κάνει πίστεψέ με, θα σκεφτείς ότι κι εσύ κάποια στιγμή θα πεθάνεις.
Όχι απαραίτητα όπως ο κακομοίρης λογιστής με το λιγδιασμένο μαλλί που κυκλοφορούσε στο στοιχειωμένο δάσος νυχτιάτικα.
Τότε, και τότε μόνο, ο παλμός της καρδιάς σου, θα σου θυμίσει πως είσαι ακόμη ζωντανός, ασφαλής στην καρέκλα του γραφείου σου ή όπου κάθεσαι. Και για ένα χιλιοστό του δευτερολέπτου, μπορεί να εκτιμήσεις αυτή τη φθαρμένη καρέκλα στο μικρό δωματιάκι.
Τότε κι εγώ, θα έχω κερδίσει ως συγγραφέας ιστοριών τρόμου.
